İnsanın üzülmesinin sebebi daha çok kendisi. Sebeplerimizi kendimiz yaratıyoruz. Ne var sanki üstüne düşmesen, düşünmesen, bakmasan, hatırlatmasan, özlemesen, silsen bütün duyguları. Mantığı ile baş edebilir insan ama duygularına sözü geçmez. Ben kendime verdiğim sözleri defalarca kendim bozuyorum. Yapamıyorum... Bir ben miyim böyle olan? Kaybetmeme sebep oluyosun, güçsüz bırakıyosun ama yine aynı noktada buluyorum kendimi. Aynı noktada tek buluyorum. Çoktan gelen zamanı erteleyip duruyorum. Sonra  bakıyorum sen o zaman diliminde bile yoksun. Bir benim tanıdığım insana bir de şimdi gördüğüm kişiye bakıyorum. Sonra gel de üzülme.  Sonra gel de kendine kızma...