Masmavi gökyüzünün tam orta yerinde, birbirini kovalayan gri bulutlar görünür önce. Sebepsiz oradan oraya koştururlar. Çocukturlar, koşturdukça terler, siyahlaşırlar. Büyürler... Büyümenin verdiği acıdan mıdır? Bilmem... Ağlamaya başlarlar... Ne kadar büyüseler de çocukturlar hala. Biri başladı mı ağlamaya, hepsi koyverir kendini. Sen gök yarıldı sanırsın, camın kenarından süzülen damlaları izlersin ya da percerenin önünden geçen sırılsıklam olmuş sevdalıları... 

Kimi zaman büyük bir heyecanla aralarsın pencereni. Yüzüne bir serinlik çarpar önce ardından anlam veremediğin bir koku... Yağmur sonrası toprak kokusu... Daha önce hiç hissetmemişsin gibi ya da ilk kez nefes alıyormuşsun gibi doldurursun ciğerlerini. Hiç bitmesin istersin. Ciğerlerin yanar sen çekersin sinene yeniden... Sanki toprak olursun... Sanki bulut, sen sanki yağmur olup yağarsın... Birden aklına gelir nedensiz. Neden bu kadar güzel koktuğu... Sonra düşünürsün... Ve aklına toprağın altına gömülen binlerce hayal gelir, binler can gelir gözlerinin önüne yitip giden... Bir bakarsın ağlıyorsundur... Toprağa bir hayal daha gömüyorsundur... Ve şehre yağıyorsundur... Anlarsın...