Bazen insan nefes almayı bırakmak istiyor. Özellikle gün biterken ve gece zifiri karanlıkla aydınlanırken. Ama bazen insan yaşamak istiyor. Her anı, her şeyi görmek, hissetmek... Peki bazı insanlar bazen neden hep ölü bakışlarla gün aydınlansa bile karanlıkta kalıyor? Bitmek bilmeyen o ağır yorgunluk kokusu neden üstlerinden eksilmiyor?  Bilemiyorum. 

Ufakken her çocuk hikayelerin mutlu sonla bittiğini görmüştür. Maalesef hayatın bir hikaye değil, roman olduğunu ise zamanla öğrenmişlerdir. Şahsen ben, ufak yaşta romanımı bitirmiştim. Asıl kötüsü ise; eğer bu romanı okumayı bitirirseniz asla ama asla yenisini alamıyorsunuz. 

Evet nefes alıyorum fakat yaşıyor muyum? Orası meçhul. Dolmuş sigara küllüğünün o tiksinç kokusu bile aldığım nefesten daha iyi bir seçenek gibi geliyor bazen. Bazen yazıyor insan, bir anda öylesine, çaresizce. İnsan hiç ölü bir romanı okur mu? Her gün ilk sayfayı açıyorum ben.