Aklımın aldığı gün vazgeçeceğim düşünmekten,

Nasıl.. Nasıl olur da bu... Bu kadar güzel güler?

Gözleriyle yakabilir mi kilometrelerce öteden aydınlattığı yolları?

Anlamış değilim.

Înandığı batıla nasıl da küfrettirir insanı?

Sonu olmayan yolun sonunda bekler,

Ve yine gözleriyle aydınlatır,

Düşürsün...

Düşünürsün...

Varabildiği yer ışığından öteye geçemez gözlerinin...

Aklın yeterse seversin çıkamadığın yolları,

Seversen; ömrüne renk ruhuna sonsuz katar,

Sonra bulursun kendini;

Sonsuzluğun sonunda...