İnsan bir ağaç gibidir.

Küçük bir fidanken kendini koruyamaz.

En ufak bir esintide eğilir.

Güçlüklerle mücadele edemez.

Muhtaçtır bir nevi doğa anaya.

Biraz büyüdüğünde ise kuvvetlenir.

Kolay kolay eğilmez.

Mutlu olduğunda açarken,

Karalar bağladığında ise birden silkini verir.

İlk baharla birlikte çiçek açıp kendini giydirirken.

Son bahar da ise içine kapanır ve gidenler için yas tutar.

Çıplak kalır bir nevi ve dostlarının ardından usulca bakar.

İnsan da böyledir işte hayatına bir çok kişi girer çıkar.

Bazıları ruhundan bir parçayı çekip alırken senden.

Bazıları ise ruhundan bir parça katar sana,sen o olursun o da sen.

Yuvadır yeri geldiğinde.

Heybetiyle düşen gölgesiyle etrafındakileri korur.

Dallarında bazen kahkahalarla sallanan çocuk için mutluluktur.

İnsanda böledir işte.

Mutlu olmak ve mutlu etmek için yaşar.

Fedakardır.Kendinden feragat eder.

Etrafındakilere bağlıdır.

Onları bir arada tutar.

Hareketsiz bedeni olmasına rağmen kocamandır kolları.

Topraktaki kökleri kilometrelerce öteye kendinden bir parça sevgi taşır.

İnsan da böledir bağlanır ve kopamaz.

Sevgisinin sınırı hiç bir zaman yoktur.

Sever sever ve yeniden sever.

Çok özel zamanlarda meyvede verir.

Tatlıdır güzel görünür.

Ve olgunlaşması için korunup kollanması ve iyi beslenmesi gerekir.

İnsanda böledir.Bazı anlarda meyve verir.

Yaşadığı zaman boyunca en özel an o andır belkide.

Karakter ve kişiliğidir tadı.

Mevsimler gelip geçerken bazı anlarda yaprak döker.

Evet,o an çok acıdır.

Yeşermesine şahit olurken,dökülmesinede şahit olur,toprağa karışmasınada.

İnsan da böledir.En zor andır o an.Ölümü öğrendiğinde kaçmak uzaklaşmak ister.

Kabul edemez etmek istemez.