Sen, savaşın ortasında mutlu gözlerle bakan çocuk hayalisin. Gülümsersin. Sonra savaşın ortasında koşmaya başlarsın. Ne zaman göklerden bir ses duysan korku sarar seni, gökyüzüne bakamazsın. 

Sen,savaşın ortasında mutlu gözlerle bakan bir çocuk hayalisin. Ağlarsın. Çıplak ayakların anlatır sen susarsın. Mermi kovanlarıdır oyuncağın, adını bile bilmediğin acıdır senin yaşadığın. 

Sen, savaşın ortasında mutlu gözlerle bakan çocuk hayalisin. Korkarsın. Güneşi hiç görememekten, uzaktan gelen savaşın sesinin hiç dinmemesinden, korkarsın. 

Sen, savaşın ortasında mutlu gözlerle bakan çocuk hayalisin. Susarsın. Yüzünde iz hiç kaybolmayacak, elinde şekerler toprağa savrulacak, acı çocukluğunda bir yerde kalacak. Doktor olmak isteyeceksin mesela, dönmek isteyeceksin evinin avlusuna, koşmak isteyeceksin unutulan topraklarda güneşe doğru. 

Sen, savaşın ortasında mutlu gözlerle bakan çocuk hayalisin. Unutursun. Şavaşın ülkesinde,başka savaşa gözlerini açarsın. Tanrılar unutur çocuk, kimse bilmez ama sen bil! Tanrılar unutur, hem de en iyi bildikleri yerden. Önce seni unuttular sonra beni, sonra herkezi unuttular. Savaşa açtık çocuk senle gözlerimizi, savaşa kapatmak için. Sen, savaşın ortasında mutlu gözlerle bakan çocuk hayalisin. Kapat gözlerini.