Her şeyi kaybedebilir insan. Elinde ne var ne yoksa. Şu gerçektir ki ancak bir kişiyi kaybetmek koyar. Öyledir ki belirli zaman sonra araya mesafeler girer. Bir ara can ciğer kuzu sarmasıyken şimdi aradan nehirler geçmesi acıtır. Kendini yıkılmış gibi hissedebilir. Yokluğu seni kötüleştirebilir. Onu bu kadar değerli yapan nedir sorusunu sorar insan. Bazen kendini acımasızca eleştirir. Kendine kurduğu mahkemede kendini acımasızca yargılıyabilir. İnsan en çok kendine yenilebilir. Bunu yapan kişiye nefretimiz de artar aynı zamanda. Bir ara her şeyi yaparım dediğin kişiye şimdi gitsin diyebilirsin mesela. Yorulur bazen gidişlere. Bir kişinin gidişi herkesin gidişine eşit olabilir.  Yalnız sanıp kendini çıkmazlara sürükleyebilir. Ben en çok burada hata yaptım. Birine değer vermek hayatımızı sıfıra çekmek olabilir. Nefret edersin bir vakit canım dediğine. Gerisi hep boşluk olarak kalır. Şu  var ki insan kendine yenilip kendine kazanmalı. Şunu da bilmeliyiz ki kendinden başka dostun yok. Herkes gidebilir, gitmem diyenler bile. Gitmem diyenlere inanmayın o vakit. İnanırsanız kaybedersiniz. Benliğinizi yitirebilirsiniz. İnsan düştükçe bir kez daha ayağa kalkar ve yine düşmeyi bekler....