Benim tüm kapılarım sana açılırken sen, o kapıları yüzüme kapadın...

Umut herkes için bitmeyen tükenmeyen bir şeydir. Her şey bitse de umut etmekten vazgeçmeyiz. Ben sana giden yolları sevinçle giderken hüzünle dönüyorum. Hüzün bulutları yakamı bırakmıyor. Önüme kötü anlarımı koydukça daha fazlalaşıyor. Sen de böylesin. Bana bir yakınsın bir uzak. Ben sana yakın olmaya çalıştıkça gidiyorsun. Ben sana göre hiç bir kimseydim sanırım. Hayatında yer alamadım. Ben o boş obje gibiydim. Neden varım belli değil. Adını alndıkça çoğalır sesim. Yıldız kaydıkça seni dilerdim ben. Sonra o gökyüzüne bakıp hayal kurardım. Değişen ne peki? Ben eski ben değil miyim yoksa sen mi değiştin? Eskisi gibi değilim sanırım. Biri için kimseyim ben. Kimsenin hayatında önemli rolüm de yok. Kimsenin ben olmadan yaşayabileceğini çok iyi biliyorum. Kimse bana yakın değil belki de. Hayatımda değer verdiğim kişiler gitti çünkü. Ama onlara hiç zor gelmeden anıları bırakıp gittiler. Onların kendini avutmaya ihtiyaçları yoktu çünkü onlar benden bir başkası için gitmişlrdi. 

Ben gittikçe herkesten soyutladım kendimi. Yalnız kalmak tamamen benim tercihimdi. Belki beni yalnız olmaya iten şeyler vardır. Başta sen olmak üzere. Yalnız olmak özellikle herkesin içinde yalnız olmak zordur. Bir sürü kişi var derken kimseye bir şey anlatamayışın vardır bir kere. Hayatında ki insanların boş olduğunu kimse seni anlamadığında fark edersin. O dertlerin üzerine bir de bu eklenir. Düğüm düğüm olur heceler. Yalnızlığın kötü yanı budur. Anlatsan anlamazlar. Daha doğrusu kimse yoktur. Ben hiç giden biri olmadım. İnsanlar benden gitmeyi tercih etti. 

Bir de sen varsın. Aklımı karıştıran. Mantığımla duygumun savaşına yol açan. Kimsenin müdahale edemediği savaş. Seni anlatmaya kelime bulamıyorum. Aşk sendin benim için. Uğruna sayfalar yazabileceğim kişi. Tek sözüyle mutlu ederken arada düşündüren kişi. Her söylediği hafızamda tekrar tekrar hatırlayıp unutamadığım kişi. Sen daha da yordun beni. 

"Ya da ben en çok kendimi yordum düşüncelerimle..."