Bazı zamanlar vazgeçmek gerek alıştığımız şeylerden. Bizlere acı veren aynı zamanda mutlu eden kişiden uzaklaşıveririz. Çünkü vazgeçmek gerekmiştir. Zor olan da bu ya zaten. Eğer arkanda bırakıyorsan bırakmalısın.

Ben herşeyden vazgeçtim. Hayırlısı böyleymiş diyerek seni unuttum. Her ne kadar orantısız olsa da hâlâ senle alakalı yazıyorum. Acı tüm bedenimi sararken yine sana yazıyorum. Sevdiğimden değil. Unutmak için yazıyorum seni. Vazgeçmek ne kadar da acı. Bütün anıları hiçe sayarak unutmak. Ya da unutmaya çalışmak. Sevdiğin kişiyi arkanda bırakmak kolay olmamalı. Zaten kolay olsaydı herkes unutabilirdi. Ben hiç başlanmamış hikayemizi sonlandırdım. Hangi masal mutlu sonla biterdi ki? Madem mutlu, mutluysa neden son. Mutlu son gülerek mutlu bitirmek miydi? Sanmıyorum. Her hikaye mutsuz biter. Mutlu bitenler son değildir.  Zor değil mi sizce de sizi herşeye bağlayan kişiyi unutmak zor değil mi? O sessizliği bozmak kolay mı? Sevmek buydu. Yeri geldiğinde vazgeçmek. Her gördüğünde sanki birşey olmamış gibi bakmk zordur efendim. Kolay demesin kimse. Kolay diyen de duygusuzdur. Bakıp kafanı çevirebiliyorsan unutmuşsundır. Bakıp umursamamış gibi davranmak da unutmaya dahil. 

Bazı kişiler hayatımızda alışkanlık haline de gelmiştir. Mesela onu sevmeyi alışkanlık yapmıştır. Bir başkasını görmez gözü. Sonra bir an gelir dersin ki "Ya ben bunca üzüldüm, üzülmeye değer mi?" deyip vazgeçer. Sessizce usulca kimse bilmeden duymadan. İlk baş vazgeçmeye çalışır, unutmuş gibi yapar. Aklına geldikçe geri çevirir. Sonra bir bakarsın aklına bile olmaz. Unutmak böyledir. Sessiz sakin. Çünkü herkese unuturum diyip unutamaya da bilirsin. Çünkü insanlar fikrinden vazgeçirebilir. 

"Eğer unutabiliyorsan vazgeç. Vazgeç ki kalbin ziyan olmasın..."