Güzel olan her şey biter ya. Bu da biter diye korkuyorum. Çünkü ben hep korkularımda arardım kendimin derinliklerini ve hep korkularımda buldum ben olmayan benlikleri.

Sen hep mutlu ol derdin ya bana bakarak ve hep kana kana giderdin ya öyle bir şey bu da. Gitmelerine alıştım da sevgili sevmelerine alışamadım. Çünkü ben her gelişini diğerlerinden farksız sanardım ya da sanmak isterdim. Bilir misin severken “hoşça kal” demeler ne zordur. Ben bütün sevmelerimi içimde biriktirdim sen giderken ve hep sevmelerimle kalabildim. Kalabildiğim kadar. En zor ayrılıklar nelerdir sen bilir misin. Sen ayrılık bilir misin. Ben öğrendim. Öğretmenim en sevdiğimken öğrendim. En acısı da budur ya. Hazır değildim be! Hiç hazır değildim.

İçinde fırtınalar koparırken taşırdığın sevgiler, manası olmayan hoşçakalları paylaşır dudakların. İki dudak arasına saklı kalmış aşkımla severken seni acılarımda kanattığım hoşçakallarla uğurlardım. En zoru da nefes alırken ayrılmaktı. Çünkü bilirdim ki hala yaşıyorsak ayrılıklar anlamsızdır. Daha fazla kanamasın diye nefesin acılarımı bastırırken daha da kanardı ya, sen bunu da bilmezdin. Sahi sen bana ait neleri bilirdin. Tırnak aralarımda seni biriktirdim ben. Beynimin her hücresinde seni ezberlettim olur da dudaklarımdan ismin giderse aklımdan çıkmasın diye. Ve bütün çiçeklere seni öğrettim. Her bahar açarken her kış solan. Sen de öyle değil miydin. Arada bir açarken arada solan.