Bir anne ile baba hayattan ne ister?

Yani hayalleri nedir?

Tam olarak onları mutlu edecek şey nedir?

Seçenek sayısı aslında o kadar da fazla değildir. Annelerimiz ve babalarımız ve anneler ve babalar, küçük şeylerle mutlu olmayı bilirler genelde.

Evladının mürüvetini görmek. Evladının hayallerinin gerçekleştiğini görmek. Sonda da evladının omzunda son yolculuğuna uğurlanmak...

Son 1 ayda 100`den çok evde bu kadar hayal, yerle bir oldu. Bu kadar insanın hayatı mahvoldu. PKK pusuları sadece dağlarda askerlere kurmadı, annelerin, babaların hayatlarına, hayallerine kurdular. Öldürülen henüz yeşermeyen hayallerdir. Türkiye`de şehit sayısı istatistiksel olarak, sadece rakamsal olarak, sadece matematiksel olarak 100`ün üzerindedir. Ama gerçekte, istediğiniz rakamsa, bini geçti...

Belki de ülke olarak ölüyoruz, belki de Türk dünyası olarak ölüyoruz... Belki de milyonlarca şehidiz hepimiz... Hepsi kürt, hepsi ermeni...Bizimse hepimiz şehitiz.

Güneşli günler görmeyeceğiz artık... Ölen ümitlerle çıkmaz, karanlıklar aydınlığa... Hepimiz yanıyoruz, ciğerlerimizle, ama bir sönen ocağın bir damla nuru bile olamıyoruz...

Nasıl gömülecek bunca umutlar, hayaller ve mutluluklar? O mezar nasıl alır, bu fidanları? Sığar mı? Kulaklarımda Akif`in kelamı çınlıyor:

Ey Şehit oğlu şehit, isteme benden makber,
Sana ağuşunu açmış, duruyor, Peygamber!