Beynimi yedim, düşüncelerim bulandı, kalbim ağrıdı. Sözleri kustum ve sustum, sustum...

Tavuk tövbesi idi benimki, tükürdüğümü yuttum ve tekrar düşüncelerim bulandı, kalbim ağrdı, yuttuğum pis sözleri kustum yine sustum gine sustum.

En sonunda sözleri değil ruhu kustum. Ruh yorgun, ruh renksiz ve ruh kaleme binip uzaklaştı bedene yakın olan herşeye. Aç kaldı mürekkep yedi, içini kağıda döktü. Gecelere arkadaş oldu, martılara kardeş oldu. Aşıklardan ilham aldı, yaralarını kitapla sardı.

Sanat bedeni doyurmamıştı ama ruhu doyurdu.

Ruh sığmadı dünyaya dönüştü mânâya.

Beden madde idi çürüdü dünyada.