Ölüm.Dört harf.İki sessiz ,iki sesli.Kelimenin nitelikleri,ne olduğunu ne hissettirdiğini ya da artık ne hissettiremediğini(!) anlatamaya lüzum gerektiremeyecek kadar gereksiz.Hayır hayır ölümü tanımlamak ya ada acılarınızı hafifletmek en son istediğim.Ki zaten en duayen yazarlar bile kalemine güç yetiremiyor bu konuda.Hatta klişe cümleleriyle tahammülsüzlüğümüzü artırıyor.Ölüm evet var.Kabullenilir.Fakat ölü... Fakat ölüler?Ve tabii olarak bunların verdiği acı.

   İnsanlar en zorunun beklemek olduğunu - hayatlarında hayatını kaybetmiş ve kalanlarında hayatını alıp götürmüş olanlara bile şahit olmayanlar- söylüyorlar .Bi açıdan da doğru bi düşünce aslında. Gelmeyecek birini beklemek .Gelme umudunun dahi olmaması ve bununla beraber gelen kabullenemeyiş hatta bazen isyan.

  İnsan olabilitesi yüksek veya çok düşük olsa dahi,hayal etmeyi çok sever.Bir anlık gerçeklerden kurtulmanın adıdır hayal hepimiz için. Gelmeyecek , hiç gelemeyecek birinin gelmesi hayali peki? Kurulmuyor.

   İnsanlar yine,kendilerine en acı gelen şeyi sana anlatıp onay vermeni beklerken bakışlarından,aklında acaba nerden başlasam sorusu beliriyor.Niyet aslında acısının çok basit olduğunu hissettirmek.Teselli, bir arkadaş borcu olarak. Nerden başlayacağımızı beklerken-eşref saatini- sanki diğer saatlerimiz o saatten çok farklıymış gibi hayıflanarak.  

 Ölenlere ölü demek,gökyüzüne bağıra bağıra artık ölü demek, ne kadar basitse ki ikinci cümleden çok emin değilim,çünkü bunu fısıltıyla bile daha söyleyemeyenler yani bi nevi kabullenmeyenler gördüm, buna katlanmanın,uykuda bile onu özleyecek olman ve özlemen cabası,belki hala yanında olduğuna dair gördüğün rüyalar,gözlerini açıp ama hemen değil önce sağ sonra sol korkarak,acaba gerçek mi ihtimaline karşı koyamadığın çaba ve farkına vardığında diri diri gördüğün kabusun ve nihayetinde onsuz hayatta kalmanın o denli zor olduğunu söylemek gerek.

  Hayatı onlardan sonra nasıl yaşamaya gelince bu konuda söyleyeceğim tek bir kelime dahi yok .Ne duayenim ne de denemenin başında dem vurduğum insanlardanım.Hayatımda hiç birini kaybetmedim ama çok korkuyorum belki de en çok bundan korktuğum için burdayım, bunu yazıyorum.Ve şunu da çok iyi biliyorum ki, bu korkum başıma gelmesinden değil ya da gelme ihtimalinden.Sonrası? Sonrası yok.Ölüm var,ölenin arkasından ölmek var ve farksız bunlar.Ölüm muhakkak var ve hak ölen kişilerden sonrası yok,bence yok.Ölenlere karşı nasıl kabullenemeyiş sergiliyorsanız, ölümlerden sonrasını, bende yok'suyorum. Öyleyse ölüm muhakkak ve hak ama ölenlerden sonrası yok.