Genelde cümleye "ve" ile başlarım. Demiştim ya hani "senden sonra yarımım, yarım kaldım" işte ondan. Kaldığım yerden devam ettiği için değil; ben tutunacak bir dal bulamadığım için öyle yazıyorum. Muallaktayım ve cümlelerim üç noktayla biter sana uzanabilmek umuduyla... Lakin nafile...

     Her neyse neresinde kalmıştık başlangıcın. Bitişi aratmayan bir başlangıçtı esasen.

     Geceydi... Bir bank ve sokak lambası gökte yıldızlar ve hilâlin ilk günü. Ben de seni ona benzetirdim. O yüzdendir seni bu kadar hafif, ince sevişim. Kırılırsan ne derdim yıldızların gecesine?.. Evet, biraz loştu yüreğimdeki yerin, kendimde saklardım, kendimden bile saklardım.. Öyle sessizdi ki özleyişim.. Halbuki sana ilk bakışta da aşık olmuş ya da gözlerine daldığımda bunu farketmiş değildim... Sana yokluğunda aşık olmuştum. Bakışın öyle derindi ki sabah atlamıştım oradan ta içine yeni düşmüştüm dibine. Şu gece vakti, şu mübarek cuma gecesi kayboldum ben bende, sen yoktun, senden öte bendeki sen...

     İşte öyle...

~BaşkaBiri~