Işıldayan şehre gecenin aksettiği bir vakit

Pencereme yapışan rüzgarın çığlıkları

Korkuların feryatlarıyla bozulan sükut

Ve saçma sapan kalem sürtükleri...

Bu gece herkes biraz daha siyah

Karanlık insanların üzerine çökmüş

Arkalarında hızlarına yetişemeyen yelkovanlar

Kalıpları yeni basılmış beton çocuklar...

Her gün rüzgara bir yaprak daha esir düşüyor

Savruluyorum ben de ücra köşelere

Yaşıyorum yaprağı koparanın hürmetine

Bazen tüm insanlar bana iyi davranıyor

Sayılı günüm kalmasından korkuyorum.

Her şeye rağmen...

Korkuyorum...