En sevdiği oyunu oynarken kirlenmişti

giydiği en beyaz giysi cam gözlü çocuğun.

En yorgun adımlarını atarkerken parçalanmaştı

sahip olduğu en cicili papuçları.

En acemi cümleleri kurarken kırılmıştı

en sevdiği , beğendiği kalemi..

Vazgeçmiş miydi oynamaktan ,koşmaktan, yazmaktan?

Düşündü çoçuk kalbini emanet ederken
kirlenen giysileri, parçalanmış papuçları ,kırılmış kalemleri.

Sonra uzattı tek ve kırılgan o nadide eseri

uzattı biricik yüreğini tüm kıymet verdiklerine.
Vazgeçmemişti ,vezgeçmeyecekti, vazgeçemezdi..