Bir yanında acıların vardır bir yanında mutlulukların. Sen ne kadar mutluluğunu göstermeye çalışsan da kalabalık bir ortamda acıların daha bir öne çıkarır seni... Sonra insanlar senin mutluluklarını unutur seni acılarınla hatırlarlar... Sonra sen mutluluğu her zaman bir kenara atıp acılarınla baş başa kalmayı seçersin.

Tercih meselesi degildir aslında hayatın bir kanunudur. Sen mutlu olmayı tercih etsen bile hayat her zaman senin gözünün önüne mutsuzluğunu sürer... Hayat senin acılarını bile bile gözüne sokmaya çalışır... Sonra aylar, yıllar geçer senin mutlu günlerinden eser kalmaz... 

Bir bakmışsın acılara boğulup tamamen kendi içine köşene cekilmişsindir... Bir tek yazmakla anlatırsın... Bir tek ağlayarak dindirmeye çalışırsın... Ama yine de bitmez bitmek bilmez... Acıların... Çaresizliklerin...