İnsanlar hep aynı oyunları, merhametsizlikleri, gururszulukları, mutsuzlukları, yalanları, sevgileri, aşkları herşeyleri aynı yalandan ibaret. Gülmeleri sahte insanların hepsi sahte ağlamaktan utanırlar, korkarlar ama o yalan sahte gülüşlerinden bıkmazlar, sıkılmazlar. Cesur olduklarını sananların hepsi korkak ve ürkek... Kendilerini etrafındakilere mutlu göstermeye çalışanların ama içindeki kopan fırtınaların, acıların, gözyaşlarının hepsi gerçek.. Evet bir filmin içindeyiz ne zaman final olur bilmiyoruz ve bunu bilmeden yaşamaya devam ediyoruz. Kendimiz yazıp, kendimiz oynuyoruz... Hepimizde bir maske gündüzleri takıp, geceleri çıkarıyoruz.. Sessiz bir köşeye çekilip saatlerce ağlıyoruz.. Gidenlere, ölenlere ve ağlayamadıklarımıza ağlıyoruz..Yaşamamız gereken gerçekleri, doğruları, yalan ve yanlışa çeviriyoruz.. Bu kimilerinin tercihi olurken, kimilerinin çaresizliği oluyor..