Başım ağrıyor. Uykucu şirin gibiyim, sürekli uyuyorum. Arada uyandırıyorlar bak şu şu işler duruyor yapman lazım diyorlar... Umursamıyorum! Tekrar uyuyorum. Yazarken ufkum açılıyor, gecenin bu saatinde. Neden uyuduğumun farkındayım, biliyorum. Söylesem mi ki, öğrenseler mi şu kelimecikler harflerde nedenini. Günlük yaşamın sıradanlığı, sıkıyor be abi. Sıkıldıkça pufluyor, düşünüyor sonra da uyuyorum. Soruyorum en yakınımdakilere rüyalara tercih ettiğim günde var mı diğer günlerden farlı sıradışı olay..? Şanslısın, bir şey kaçırmadın bakışları ve tebessümü, ben ise tam tersine ümidimi yitiriyorum sanki. 

Beni uyandıracak bir şeyler arıyorum, sağa sola her yere bakıyorum, iyice hayatı sorguluyorum. Sanki oyalanıyoruz hayatta da nasıl zaman geçirsem diye bakınıyoruz. Çoğu nehrin akıntısına bırakmış gidiyor tasasızca. Ben ise arada nehrin tabanına değen parmak uçlarımla hem geriye hem yüzeye itiyorum kendimi boğulmamak için. Arada soruyorum neden? Yaşama içgüdüsü diyorlar. Bi çare! 

Uyansana artık,

Artık uyan...!