yürüyorum...

zifiri karanlık

ama yürüyorum

sokak lambaları...

birbirlerine küsmüşler

yanmıyorlar artık

arabalar.

kardan görünmüyorlar

kamufle olmuşlar adeta

sokak kedileri...

açlıktan bezmişler bi köşeye,

mivaylamıyorlar artık

kaldırım taşları...

çok yorulmuşlar

onca insanın yükünü taşımaktan 

rögar kapakları, mazgallar

için için kin kusuyorlar 

boğazlarına kadar,

insan pislikleriyle doluyken

yerdeki küçük taş parçaları

bi umut arıyorlar

koparılıp ayrıldıkları ana kayayı

peki ya ben 

tüm bunlara bakıp ders çıkarıyorum

ve söyleniyorum 

kendi kendime,

bu şehir yıkılmış

yok olma içinde.