Her güne bir sabır sığdırdım. Altında ezildiğim çok yük oldu ama hiç yılmadım. Bunlar benı güçlendiriyordu farkındaydım. Yaşadıkça daha bir savaşçı olmayı öğrendim. Yaşadıkça denedim, yanıldım, güçlendim. Hiçbir zaman isyan etmedim. Sadece inandım; Allah'a,insanlara, ağaçlara, hayvanlara... Her mutsuz olaya karşı Pollyanaca davrandım. Bazen kendimi kandırdım. Ama buna da inandım.

Yaşadıkça gördüm. Her geçen günün içinde çok güzel anılar varmış. İnsan mutluluğa koşmak isterken elindekileri, yanından geçip gidenleri görmezmiş anladım. Hiç kimse, kendisi için gizlenen müjde ve mutluluğu bilmezmiş anladım. İşte bu yüzden hayatı dolu dolu, yavaş yavaş yaşamaya karar verdim. Bana yaşattığı her şey için Rabbim'e şükürler olsun. Sonunda kazanmak varmış anladım. Ne demiş Mevlana:

''Sıkıntı yok efendiler,

Dert; insana yol gösterir.''

Bakmayı bilenler yolunu bulurlar. Önemli olan işaretleri doğru değerlendirme, anlamaktır.