Hep hüzünlendirir beni sonbahar. Yürürüm bir akşam vakti. Havada, yalnız değilsin dercesine hafifce sırtımı sıvazlayan rüzgar, sokağın başında emektar sokak lambası beni selamlar. Gelirim kapının önüne sonbaharın ağırlığıyla yaşlanmış üzüm yapakları beni karşılar. Sallanır durmadan sanki hal hatır sorar ve dayanamaz rüzgar bir kaçını toprağa uğurlar. İşte bu yüzden severim son baharı gördükce insan hakikati hatırlar. Aylarca tepeden bakan yaprağı toprak yapar.

     Bu evin bahçesi hep hüzünlendirir beni. Nedenini bilmem, ama hep çocukluğum gelir hatırıma. Okuldan gelirdim, elime bir dal parçası alır onu gördüğüm saniyeleri bu bahçede hatmederdim. Bazen çocukca bir oyunda onunla konuşurdum, onu severdim, söylerdim yüzüne söyleyemediklerimi. Akşam ne zaman olurdu anlayamadan annem çağırırdı ve orada, yarına bırakırdım hayalleri, sevgiyi, AŞKI, kimsenin göremediği seni. Bak yine hüzünlendim hava soğuk ama valide hanım da çağırmıyor ki, girsem mi içeri bıraksam mı burada tüm hayalleri. Bu da hiç kolay değil ki...

     Derin bir nefes çekiyorum, o yakında inecek olan yağmurun habercisi olan toprak kokusunu içerime hapsediyorum. İçeriye giriyorum saat akşam yedi civarı evden alamadığım huzur içimi bunaltıyor. Ev ahalisine bir selamı çok görmüyorum elbet ve derhal odama çıkıyorum. Odam, benim tek sırdaşımdır bu sarı renkli tozlu duvarlar, tek dostumdur sigara dumanından sararmış perdelerim, kitaplığım dikkatimi çekiyor, kitaplarıma bakıyorum halimden tek anlayan kelime sandıkları odamda tozunu aldığım tek yerdir kitaplığım çünkü değeri en fazla hakeden onlardır burada. Birden rahmetin odamın tavanına indiğini duyuyorum bir şükretmek geçiyor içimden. Yağmuruda severim ben yine her zaman ki gibi bir kahve ve baş ucumda duran defterimi arıyor gözlerim alıyorum yanıma çıkıyorum balkona. İzliyorum rahmetin su cismine dönüşüp damla damla yere düşüşünü ve geliyor birkaç kelime aklıma…

''O ki, ol dedimi alem kurulur, huzur bulunur.

 O ki, ol dedimi insan, nizam-ı intizama durur

O ki, ol dedimi derya yarılır, yol olur

O ki, ol dedimi iki dağ birbirine kavuşur

O, bu nizamın tek yöneticisi

O, Ol der ve olur…''