Bazen bir fotoğraf karesi yetiyor insanı bitirmeye. Bir damat bir gelin ve sana ait olan senden alınmış olan bir şeyin yarattığa o iğrenç his. Yalancı mutluluklar. Sahte gülüşler, Samimiyetsiz insanlar…

Ve bana tek kalan şey senin benim olmadığın gerçeği.

Sen gittiğinden beri hava soğuk. Renklerim kayıp. Grilerim bile siyah artık. Bana hep ‘güzel düşün güzel olsun’ derdin. Ona da aynı şeyleri söyleyecek misin. Ona da bana vediğin sözleri verecek misin merak ediyorum doğrusu. Benim en güzel düşüncem sendin. Şimdi sen yoksun. Nasıl güzel düşüneceğim ki ben. Sen eski olmayacaktın benim için. Kalmadın yanımda, geçtin gittin. Ben nasıl katlanacağım buna. Kül tablası bile dayanamıyor sabaha kadar bana, hemen doluyor.

Özlüyorum seni. Sen kurtuldun benden. Mutlu görünüyorsun ama uzun sürmeyecek emin ol. Sen de özleyeceksin o aptal gruruna yediremediğin zaman ağlamaya başlayacaksın ve evli olmana rağmen eşin eşlik etmeyecek sana. Çünkü her omuzda ağlanmaz bunu bil!!!

Gözyaşın olmak istiyorum.

Sen ağlarken gözlerinden yanaklarını öpercesine akıp

Yakana damlayıp

Seni son kez koklamak için.

Sesin, kokun gitmiyor aklımdan

Gitsinler istemiyorum zaten

Onlar bana senden kalan tek armağan

Onlar bari uzun kalsın benle

Eşlik etsinler yalnızlığıma.

Biliyor musun? ‘Mutlu muyduk sanki’ dediğini duyar gibiyim. Ben seninle mutsuzken bile mutluydum. Şimdi iki yabancıyız artık. Belki zaman gelecek bir yerde karşılaşacağız ama birbirimizin yanından geçip gideceğiz. Ama her şeye rağmen senin yaşadığın şehri sen olduğun için sevmeye devam edeceğim.