Hayat çok kısa oysa ve kimi ne zaman kaybedeceğimizi bilmiyoruz özellikle annesiz kalmayı hesaba katmıyoruz. Onlar varken o kadar rahat, güvende ve bir o kadar huzurluyken onların yokluğunda nasıl yaşayacağımızı hayal etmeden yaşıyoruz.. Ve hala buna göre davranmıyoruz... Tek güvenebildiğimiz, bütün yalanlarımıza ortak olan, ne zaman azar yesek araya girip bizi savunan, hastalandığımızda sabaha kadar uyumadan başımızda bekleyen, kahrımızı çeken, saçlarımızı okşayan, gecesini gündüzüne katan bizi büyüten tek kadın tek melektir.

Annelerimiz.. Çocukken bunları düşünemezdik. Annesiz kalmayı hayal edemezdik, edemezdim... Ama artık büyüdük, büyüdüm... Ölümün farkındayız, ölümü biliyoruz onlara, annelerimize ölümü yakıştıramıyoruz elbette... Onsuz olmayı, onların bir daha hiç gelmeyeceğini düşünemiyoruz... Ama hayat bu ya... Birgün bu kocaman dünyada onlarsız tek başımıza kalacağız..

Sorumluluklarımızı tek başımıza almamız gereken zamanlarda onlar olmayacak ve sırf bu yüzden o koskoca sorumlulukları tek başımıza taşımaya çalışacağız. Oysa sağımız solumuz herşeyimiz onlarken, ölümün onsuzluk olduğunu biliyoruz ama kabullenemiyoruz... Küçük dünyamızdaki küçücük kalbimize sığdırdığımız iyi kalpli meleğimiz, ANNELERİMİZ...