Mutluydum o zamanlar hem de çok. Neden mi?

Koşuyordum bir kere kalbim hızlı hızlı atardı nefesim kesilirdi. 

Bisikletim olmuştu, düşe kalka sürmeyi öğreneceğim çok güzel bir bisikletim.

Kar yağmazdı bizim oralarda ama bu kaymaya engel değildi. Bizde dağdan aşağıya kayardık.Yara bere içindeki acıları hissetmeden gülerdik hep. Mutluyduk.

Haftasonlarında pikniğe giderdik. Ailece top oynardık. Kursmuş, dershaneymiş yoktuve zaman bize kalırdı.

Babam kardeşimle beni bisikletine bindirip parka götürürdü. Doyasıya oynayalım diyebiz bıkana kadar parkta beklerdi.

Okulun bahçesinde birikerek göl olmuş suda taş sektirirdik.

Sınıfça 'Çatlak Patlak' oynardık ellerimiz kızarırdı.

Okulumuzdaki ağaçlarda mandalinaları daha tam yetişmeden toplar ekşi ekşi yerdik. Buruşurduyüzümüz. 

Ekşi demişken 'Sulu Göz' sakız arardım bakkallarda tadı mutluluk verirdi bize. Çiğneyeninyüzüne bakardık ne yapacak diye. Yine gülerdik.

Resim çizerdim. Dağların arasından bana gülümseyen güneş ve üstünde köprü olanderelerim eksik olmazdı resimlerimde.

Sarı sarı civcivlerim vardı. Onları korumaya çalışırdım. Tatlılıklarını izlerdim.

23 Nisanlarımızda sahalarda yapacağımız gösterilere hazırlanırdık heyecanla. Rengârenk kıyafetleri giyip okulumuzun önünden stada kadar yürürdük. Caddeler boyuncabizi fotoğraf makinelerine çekenlerin arasında babamı arardı gözlerim. Pozverirdim gülümseyerek.

Ama bilemedim bunların ellerimden yavaşça kayıp gideceğini. 

Çok özleyeceğimi bilemedim.

Beni paranın, işin, maddi şeylerin  mutlu etmeyeceğini onları elde edinceöğrendim.

Çocukluğumu kaybettim, koşmayı unuttum. Toprağa dokunamaz oldum. Sevmekten, güvenmektenkorkar oldum.

Şimdi her şeyin farkındayım ve uzun bir yola çıktım kendi içimde. Geçmişime, çocukluğuma, 90'lara doğru tekrar mutlu olabilmek için. Tekrar uzun uzun gülebilmek için…