Çaba sarf ediyoruz hepimiz. Hep bir mücadele hep bir yorgunluk. Sonu kimi için mutluluk kimi için hüsran. Bitmek bilmeğen istekler hep daha fazlası için uğraştırıyo. Ve artık sadece isteklerimizin arzularımızın bizi götürdüğü yere gidiyoruz. Kendimize sözümüz mü geçmiyor? yoksa bu tercih hep işimize mi geliyo? hangi pişmanlığım varsa önümde hepsi kendime söz geçiremediğimden. Alışmışım resmen. Bu oluruna bırakıp gitmek gibi bişey. İstediklerini bir bir yaşayıp sonunda yığınla pişmalıklar. Hayatı olduğu gibi yaşamak varken sorgulayıp niye kısıtlıyoruz diyen bendim. Şimdi bana öğretilen tek şey biraz düşün... Harekete geçmeden önce, gitmeden önce, başlamadan önce, söylemeden önce, yapmadan önce herşeyden önce... Bide bunu denemeli insan hangisinden ne kadar zarar ne kar var elimizde. Belki de böylesi daha iyi gelicektir. Bana bu tercihi denemeğe sebep olan tüm durum olay ve insan sıfatlarına saygılarımıda her zaman sunuyorum.