Acı uyumuyormuş...Dün gecenin bir yarısı gözlerimi sensizliğe araladığımda hissettim , soluma çökmüş bir ceset yığını varlığın.Nefes alamıyordum , aslında bu durumdan rahatsızlık duyduğumdan pek emin değildim. Ülkeler , şehirler , caddeler , sokaklar ve en önemlisi sen , uyuyordun.Oysa benim  düşlerim uyanıktı ve birer birer intihar ediyorlardı ...Bense bu sancılı kıvranışta acıma inat gözlerimi sımsıkı kapatıyorum.SIMSIKI....

Bir süre sonra direnişim son buluyor , sensizliğime sarılıp bende uykuya dalıyorum.

Sabah gözlerimi açar açmaz, seni seven yanlarıma bir kaç bıçak darbesi daha alıyorum Nasıl oluyorda bir insanın yokluğu ağırlık yapabiliyor ....Mantığımı zorluyorum , olmayışın bir ağırlığı var mıydı, kimse söylememişte bana hiçliğin sonsuz yer kapladığını...

Tükendiğimi hissediyorum , hayattan el ayak çekmek üzereyim.Ve hala , alışkanlıktan mıdır bilinmez , nefes alıyorum ...KAHROLASI nefesim diyorum , ruhumun ölüşünün ardından yaşamaya çalışan bendenime içten içe küfürler savururken....

ah be bedenim  diyorum , hayat güzel değil  lütfen sende ruhum gibi yaşamaktan vazgeç .. Bedenim  , benliğime inat daha da sarılıyor hayata , daha çok çekeceğin acın var dur nereye der gibi....

VE SEN ÖLMEDEN ÖNCE RUHUMUN SON ÇIĞLIĞI OLUYORSUN .

''HAYATIN OLMAYI DİLERDIM 

YOLUNDA TÜKENDİĞİM...''

Gözlerimi var gücümle kapatıyorum AĞLAMAYACAĞIM BU SEFER! KENDİMİ OLAN GÜCÜMLE SIKIYORUM LÜTFEN AĞLAMA LÜTFEN....

İnsan en çok acı çekerken bedenine ve ruhuna söz geçiremediğini, gözlerimden dökülen yaşları silerken anlıyorum ....

RUHUM ÖLÜYOR DİYORUM KENDİ KENDİME RUHUM BİR AŞK UĞRUNA ÖLÜYOR....

SONRA NE Mİ OLDU,  AŞK UĞRUNA, DİYETTEN SAYDIM RUHUMU...