Zordur en sevdiklerin söz konusu olduğunda çaresiz kalmak. Derdine derman olmaya çalışıp da kalbine etki edememek. Bi nebze kalbini ferahlatayım diye, bir sürü cümle kurup da yinede kalbine derman olamamak. Bilirsin aslında, ne söylersen söyle Rabbim'in izin verdiği kadar anlayacak. Belki de hiç anlamayacak. Her şey olduğu gibi bu da nasip çünkü.  Bile bile çırpınırsın yine de. Dua ede ede yakarırsın Rabbime. Nasibi verecek de, derde derman olacak da odur çünkü. 

Değer verdiklerinden vazgeçmek zordur çünkü. Bir de kardeşse değer verilen, can yarısıysa zor değil, imkansızdır vazgeçmek. Yüklendiği derdin bir ucundan da sen tutmak istersin. Derdi biraz olsun hafiflesin huzur bulsun istersin. Çatık kaşlarının kalktığını, dudaklarının kıvrıldığını, gözlerinin parladığını görmek istersin yeniden. Kardeştir çünkü o. Ne arkadaşa, ne akrabaya, ne komşuya benzer ona olan sevgin. Onun yüzü gülmeden seninki de gülmez, onun kalbi huzur bulmadan seninki de huzur bulmaz, bulamaz.

Sahipsen sende bir kardeşe bilirsin. En büyük kavgayı da etsen, bir daha konuşmayacakmış gibi de tartışsan, kızgın, kırgında olsan onun parmağına diken batsa, senin kalbin sızlar.