Aşk ile varolan mucize asla olmayacağını bile bile onu hayal etmektir. Zaten aşkın kendisi mucizelere inanmak değil midir? Her gece yatmadan önce “bugünüm onunla geçsin” diye hayal kurmak ve kendide dahil herkesin o hayalin gerçekleşmiyeceğini bilmesi; ancak aşk bu bir mucize olur diye kendini avutması...

Beni çok yordu aslında sevdikçe vazgeçmek. "İnsan niye sevdiğinden vazgeçer ki" demeyin, vazgeçermiş. Bu da zaten mucizelere olan inancımı paramparça ediyor ya. Ben geleceğimizden umutluyken, onla geçen her bir günü unutmaktan korkarken o ise ne hissettiğimi bile bilmiyor. Ama yılmadan her gün bir mucize olacak diye beklemekti seni sevmek.

Aslında uzun zaman oldu gittiğin geceden bu yana. Ancak hala aynı acıyı yaşamak sanki dün gitmişin gibi içimin yanması. Gitmene rağmen sana hala ihanet etmekten çekinmem, her gece kelimeler içinde seni aramam. Onca seni sevdiğimin belirtisi varken, istemiyerek adını anımsamam; gelecekte olmasada olacak diye beklediğimin mucizelere bir umududur. Gerçi ben böyle seni yazıyorum ya sahi sen beni düşünüyor musun hala?