Biz seninle diye başlayan cümleler hep bir yerde tıkandı ama artık bu imkansız…

Biz seninle bir kuş gibiydik. Göç zamanı ne zaman gelse birbirimizden ayrılıp farklı şehirlere ülkelere göç ediyorduk. Artık kuştan öte olmuştuk. Göç ettiğimiz o ülkeler olduk biz sonra yan yana komşu iki ülke… Daha sonra ben rıhtım sen ise her daim bana gelen bir sandal oldun. Birbirimize bağlandık yeri gelince ama o ipi kesen kimse olmadı. Arada ne varsa yok oldu … Biz olduk… Bir seyler  sürekli engel olacak ya bize onlar sıraya girdi. İlk ülkeler arası savaş çıktı sonra gölde sular yükseldi rıhtım kayboldu… Sonra biz yok olduk derken baktık ki aslında yok olan bize engel olan düşmanlarımızmış…  Bu bir mucizeydi… Biz yine o sağlam ve iradeli iki aşık kalmışız. Darbe aldık, yaralarımız oldu, bu yaralara tuz basanlar da  oldu ama biz her şeye rağmen yaralarımızı biz sardık, biz olarak kaldık. Bizi mühürlü kılan kalbimizdi. Aramıza iki şehir girse biz ölürdük artık. O benim kaderim, alın yazım, günahım, sevabım, gülümsemem, hayatım. O benim her seyim… 

Mühürlü kaderinizi bulmanız ümüdiyle...