Bir yerde okumuştum sevmek diyordu adam sevmek kalp işi değil beyin işi... Hayatımda duyduyum en komik şeydi bu. Sevmiştim hem de çok. Acıyansa beynim değil kalbimdi...

Nasıl oluyordu bu?

Küçücüktüm. O güne kadar kalbimi hiç bu kadar hissetmemiştim. Onu gördüğüm ilk anda kalbimin büyüdüğünü hissettim. Sanki durmadan büyüyor ve küçücük bedenimden çıkmak istermişcesine atıyordu. Küçüktüm ve aşık olmak ne demek bilmiyordum. Aşk mıydı gerçekten bu? Peki ya beni neden bu kadar çabuk yakalamıştı?

Büyüdüğümde anladım bu aşk, sevmek değildi. Bunun ifadesi yoktu. İlk hissediş, aşkın kendini tanıttığı ilk bölümdü.Karşılıksız,saf,çıkarsız sadece KALBiMİN varlığını hissetmemi sağlayan bir tanıtım gibiydi. Bir daha asla böyle bir duygu yaşayamayacağımızı bilmek ne kadar da kötü. Her şey gibi aşkında bir ilki vardı. Ve hiç bir şey ona hissettiklerinin aynısı olmayacaktı. Belki çok daha fazlası olacaktı belki hiç sevemeyecektin. Her şey olabilirdi ama aynısı asla bir daha yaşanmayacak.

Şimdi ne yaşıyor olursanız olun. Kimi seviyorsanız sevin  dönüp  geçmişe bakın. Size bu duyguları öğreten, kalbinizin varlığını hissettiren o kişiyi anımsayın. O insanlar size bilmeden sevginin en saf halini öğreten insanlar. Şimdi hayatınızda bir gölgeden ibaret bile olsa arada bir geçmişinize dönün ve gülümseyin.