Yaşım ilerlemiş değil. 19 bile değilim henüz. Ama çoğu şeyi anlıyor kararlar verebiliyorum. Etrafımda üzülen, sinirlenen, kavga eden, ağlayan, oynayan, gülen, eğlenen, dertli dertsiz birçok insan var. Çoğu da yakın arkadaşım. Iyi günlerinde de kötü günlerinde de yanlarında olmak istiyorum ama bazen olamıyorum. Bazen ne desem dinlemiyo üzülüyolar. Ben bu hayatın üzülmekle geçirilecek kadar uzun olduğunu düşünmüyorum. 18 sene nasıl bi anda geçip gittiyse önümüzdeki seneler de bu kadar hızlı geçecek biliyorum. Yaptığımız hatalara ya da üzüntülerimize takılıp kalmaktansa yaşadıklarımızın güzel yanlarını düşünsek ya da herşeyin düzeliceğine inansak belki bi nebze olsun mutlu olabiliriz. Çoğumuz mutlu olmak istemediği için mutsuzuz. Çünkü onca yaşananların arasında küçücük de olsa bizi mutlu edebilecek bir şeyler olmalı. Hata yaptım ama ders aldım diyebilmeliyiz bazen de. Yaptığımız hataların bizi büyüttüğünü, olgunlaştırdığını bilmeliyiz. Yasadıklarımızdan kötü olan herşeyi bi kenara atıp, mutlu olacak birşeyler aramaliyiz. En azından çabalamalıyız, mutlu olabilmek için. Çünkü hayat küçük bir tebessümü hakediyor.