Biliyor musun kendimi hiçbir zaman bu dünyaya aitmişim gibi hissedemedim ben. Hiç bir zaman tam anlamıyla ben olamadım.İnsanlar beni her zaman maskelenmiş yüzümle gördüler. Onlara hiç bir zaman gerçek benliğimi göstermedim. Maske dediğim şey ise beni gizleyen bir alet. Acımasızlığımı, ihanetlerimi, ümitsizliğimi gizleyen bir araç sadece. Şimdi çoğu insan merak ediyordur. Neden maske takıyorsun diye? Neden mi maske takıyorum? O zaman buyrun hikayem başlıyor.

Aslında ben beş yaşındayken çok güzel bir dünyam vardı benim. Canım ne zaman oyun oynamak istese ya da saklanmak istesem sürekli oraya giderdim. Bazen aylarca kaldığım zamanlar bile olurdu. Diğer insanların dünyası ise benim dünyamdan çok uzaktaydı. Kendi dünyamda yalnızca ben varken diğer dünya da ise bir sürü insan yaşıyordu. Bir süre sonra diğer dünyayı merak etmeye başlamıştım. Sadece tek bir gün kendi dünyamdan çıkıp diğer dünyaya gittim. O günden beri ise buradayım. Beni bu dünyaya hapsettiler. Görmemem için gözlerimi, duymamam için kulaklarımı, hissetmemem için ruhumu çaldılar. Benden benliğimi çaldılar. Sonrasında ise beni korkunun pençesine fırlattılar. Korku... Öyle soğuk, öyle acımasız bir yerdi ki ilk başta öldüğümü sandım. Konuşamıyor, uyuyamıyor, yiyemiyordum. Bütün yaşamsal faaliyetlerim son bulmuştu.

Korkuyu tam anlamıyla hissettikten sonra beni bu sefer de kendi yollarına çektiler. Beni ümitsiz, korkunç, iğrenç bir yaratığa dönüştürdüler. Benimse elimden hiç birşey gelmiyordu. Çünkü artık yorulmuştum. Onlardan bir an önce kurtulmak için dediklerini yapıyordum. Sonra beni serbest bıraktılar. İçlerindeki tüm kötülüğü bana boşalttıktan sonra.

O her zaman kaçtığım dünyam artık yoktu. Orayı ben ve onlar yıkmışlardı. İhanetlerle, kötülüklerle yıkılmıştı orası. Tanımadığım bu dünyada bir başıma kalmıştım. Ben de kendimi topluma sevdirmeye çalıştım. İnsanlara... Ama insanlar beni kabul etmedi. Sen kötü kalplisin, acımasızsın dediler. Ben de işte o zaman maske taktım. Zaten kendim değildim ben gibi olan birisine maske takmış oldum sadece. 

İnsanlar beni kabul ettiler. Aralarına aldılar. Neşeli olduğumu söylediler. Ama ben her gün biraz biraz ölmekteydim. Maskemle beraber her gün biraz daha...