Başladığında yıllar eskitemez bizi sanmıştım.

Ben ölüme yürüyordum adım adım,

Sen ardımdan bakıp buradayım diyordun.

Ben seni orada durur sanmıştım,

Bilemezdim hazin bir rüzgarın,

Acımasız bir küçük anın,

Kısacık süre de,

Bizi paramparça ayıracağını...

Oysa ki senle başlamıştım ben,

20’lerimi senle silmiştim,

20’sinde seninle doğacaktım…

Bütün geçmişimi ellerimle itip,

Geleceğimi sana yazacaktım.

Bilemezdim kalbinin kuruyacağını,

Bakışlarının benden kaçıp,

Bir başka göze saplanacağını,

Bilemezdim...

Oysa ki,

Kahverengi umutlarım vardı o bakışlarda,

Deniz mavisi ya da gökyüzü çeliği değil,

Toprağın en telaşlı kokusu ile,

En buğulu rengiydi gözlerin,

Benim onlarda umutlarım saklıydı,

Sen umutlarımı başka gözlere meze ettin.

Hayallerini ben kurarken başkası yaşadı,

Sen beni benle vurdun,

Umudumu benimle kestin,

Sen beni kalbinden sürgün edip,

Sevgimi heba ettin...

Sen gittin, ben hala ölüyorum.

Şimdi çoğu zaman ardıma dönüp,

Bıraktığım yerde seni arıyorum.

Oysa ki,

Ben hep buradayım demiştin,

Ardımda seni göremeyince susuyorum susuyorum...

İlaçlarını aldın mı diye soruyorsun ya şimdi bazı bazı,

Önce beni hatırladığına gülüp,

Sonra sana kızıyorum.

Ben sen gittiğinde bıraktım her şeyi,

Sen benim ilacımdın,

Yaşama sebebimdin,

Canımdın,

Her şeyimdin,

Diyemeyip,

Ardından defalarca ölüyorum...

Yaşayan bir ölü gibiyim şimdilerde,

Ruhumu sana teslim etmiş,

Cesedimi sana saklıyorum.

Belki birgün arkamı döndüğümde,

Bıraktığım yerde olursun,

Belki birgün canın yanar,

Yüreğinin yangınında beni bulursun.

Ben öldüm,

Farkındayım.

Ama sen hala yaşıyorsun...

Umutlarım hala yaşıyor,

Sen umursamıyorsun...

Ahh kim bilir,

Belki birgün,

Kahverengi bakışlarının üstümde olduğu,

Umut mavili mezar taşım olursun...

                     02.05.2015 GAZİANTEP

                              “STEH AUF"