Hayat. Beş harfen ibaret bir kelime mi sadece? Yoksa kısacık bir ömüre verdiğimiz isim mi? Bazen kafam karışmıyor desem yalan olur. Çalışıyoruz, çabalıyoruz, elimizden gelenin en iyisini yapmak için uğraşıyoruz her konuda. Sonra ansızın ölüm geliyor aklımıza. Yarın olacağımız kesin bile değil diyoruz. O zaman kendimizi bu kadar yıpratmaya değer mi? Değer mi onca hüzün onca kırgınlık? Belki de anı yaşamalı öğrenmeliyiz. Bugünü de sevdiklerimizle bitirdik mesela, bugünde güldük, bugünde üzüldük belki ama bugünde bu hayattaydık. Bugünde yaşadık rüzgarın esintisini hissederek, güneşin sıcaklığını tadarak. Şükredin. Şükredelim. Evet çalışalım evet daima en iyisini yapmaya odaklanalım ama unutmayalım. Her şey geçici. Sen, ben, biz. Sevdiklerin yanında mı, gül. Akşam kafanı yastığa koyduğunda ve sabah kafanı o yastıktan kaldırdığın sürece sen bu hayattasın. Tadını çıkar dostum. Ağladığında, sinirlendiğinde, mutsuz hissettiğinde bile içinde bir yerlerde mutluluk tohumu olsun. Çünkü inanın hiçbir şey hissetmeyen insanlar var. Yaşayan ölüler var aramızda. Siz siz olun hayatın anlamını sonuna kadar yaşayın. Yaşayan ölü olmayın. Her zerrenizde yaşayın hayatı. Belki de hayat beş harften oluşan bir kelimedir, sizin bulduğunuz, sizin yaşadığınız, sizin yönettiğiniz.