İnsanlar bir yığın toprağa döner o, güzelim günlerde niyedir bilemem ama sonbahar ayı bana her zaman hüznü ve bir gün benim de toprak olacağımı hatırlatır.

Sanki konuşurken hayali bir arkadaşım varmış gibigelir karşımda, durmadan yakınırım hayat hakkında. Bazen düşünüyorum da bana konuşmam için fırsat verselerdi bu kadar suskun ve korkak olmazdım belki...

Şöyle bir düşündüm de konuşmasam daha da iyi olmuşbelki de... Çünkü insanları anlamak zordur. Konuşursun kabahat olur susarsın kabahat olur. En iyisi hep suskun kalmak. Neden mi? Çünkü konuşkan birisi olsaydım belki yazma ihtiyacı duymayacaktım

İnsanlara bazen anlamsız anlamsız bakıveriyorum işte o benim canımı sıkıyor. Öyle bakmamın nedeni de şu bazen aklıma yazıcak birkaç cümle geliyor ve ben tam birbirine bakarken dalıp gidiyorum.

Hani birşey olmaz da beni yanlış anlayıp farklı yorumlarlar diye çok korkuyorum. Yazar olmanın hiçbir anlamı yokmuş gibi geliyor bazen hep korku altında yazmanın baskısı cümlelerime de yansıyor.