Kapıyı açtı kadın kocaman sonsuz bir karanlıktı dışarısı sokak lambaları sönmüş ortalıkta kimse kalmamıştı hava soğuk ve ıssızdı... Diye başlar bazı hikayeler. Yani bir hikayenin bitişi diğerinin başlangıcı olabilir tabiki neden olmasın? Sevdiğim adamla beraber yaşlandığım bir hayal kurabilirim yada en yakın arkadaşlarımla dünya turu veya çookk iyi bir yazar olmayı sanırım en iyisi korkularımdan arınmanın hayalini kurmak olacak. Hep söylerim cesur biri değilim ve işte tam da bu yüzden korkularım var. Yazılarımda nasihati yeğlemem zaten nasihat verecek ne tecrübem ne de yaşım var. Ben kendi yaşadığımı bilirim siz kendi yaşadığınızı sizi anlıyorum desem de sizi sizden iyi anlayamam. Bence büyük korkularımız var ve hayal kurarken gerçeklerden uzaklaşıyoruz peki ya gerçekliğe döndüğümüzde ne olacak? Yine korkular.. Yine söylüyorum gaza getirmek gibi bi niyetimde yok yani olay şu hayalimizde sadece korkularımızı yenebiliriz. korkular insanların içindedir ve yendiğimizde aslında herşeyi yapabildiğimizi göreceğiz. Kolay birşey değil tabiki yer etmiş duyguları yok etmek. Ama tüm o Hayal kırıklıkları da korkudan aslında ne kadar çok korkarsan o kadar çok kırılıyorsun. Sakınılan göze çöp batar misali. 

Bazılarımız hayal kurmaktan korkar mesela. Korkmak bizi vahşetten yada tehlikelerden uzak tutan bir duygu bile olsa biz her bozguna uğrayışımızda korkmayı seçmişiz. Korkudan hayal kuramaz hale gelmişiz. Belki kırılmışız ama hep kendimizden vermişiz. Bizi ayakta tutan umutlarımızdan hayallerimizden vazgeçmişiz. 

Belki de başkasının hayalini kuramadığı bir hayatı yaşıyoruz. Bir başkası da bizim hayal edemediğimiz bir hayatı.. yani bizim şuanda korktuğumuz ne varsa birileri bir yerde bir şekilde bunu yaşıyor. Ama hayallerinden vazgeçmiyor. Ve tüm başarı hikayeleri işte tamda böyle yazılıyor.