Nefret, çok asil bir histir bana göre. Yapmacık değildir, olanı yansıtır yalnızca. Bu yüzden severim nefreti. Tabi bu neye karşı beslenen bir nefret, asıl önemli kısım budur. Sevmediğim şeyler ve ya hareketlerinden huzursuz olduğum şeylerden nefret etmek beni mutlu eder. Çünkü o büyük kalpten ona ayrılan bir kısım yoktur. Aynı şey sizin için de geçerli, sizde buna mutlu olmaz mısınız? Mutlu olmanız gerekir. O kalbin içinde o kadar çok şey var ki... Ailemiz, arkadaşlarımız, müzik zevkimiz, kitap zevkimiz bunların en önemli örnekleri mesela. Neden ben, bu güzel şeyler varken kalbimi sevmediğim bir şeye, bir kişiye açayım? Resmen saçmalık. Eğer bir insan sevilmiyorsa, ona karşı sahteden bir arkadaşlık taslanmamalıdır. Bu iki yüzlülüğe kayar hatta biraz da. Herneyse, konumuz iki yüzlülük değil. Sadece nefret. Nefret ettiğin bir şey varsa eğer, bunu ilk olarak kendin kabullenmen gerekir, ve ona göre hareketler belirlemen gerekir. Ve sadece mutlu olmaya bakın. Her şeyin hatta nefretin bile mutlu eden bir yanı var. Bakın, üstte açıkladım. Mutlu olmamak için bir sebebimiz yok. Nefretin bile sizi mutlu etmesine izin verin.