Yol, Hayat  Ve  Sana  Dair

 Seyyahım bu çölde, 

 Sonsuz gibi görünen,ama şu  uçsuz bucaksız alemde bütün yolculuğu bir arşın bile etmeyen...

 Yolum uzun,menzilim uzak...Önümde diken,tuzak...

  Yol boyunca çok düşündüm, şahittir ayak izlerim.Her şeyi kendime sordum,kalbimde buldum,senden öğrendim.

   Anlat,neden keder yoldaş olur yolumda bana?  Dikensiz,engelsiz varılmaz mı sılaya?

   Dinlemeden, içimdeki tüm sesleri susturmadan, cevap gelse de duyulmazdı zaten...Dinginleştim bu yüzden.

   Harfsiz, kelimesiz kelamın yankısını kulak değil, kalp işitir.

Çünkü;sorular zihnin,cevaplar kalbin işidir...

   Bekledim,dinledim,cevap soruydu:

  -Bunca uzun yol bineksiz nasıl biter?

Rehbersiz,bineksiz insan bu çölde yiter.

İnsan yalnızdır yolculuğunda,bir gün elbet bilecektir,

Tekamülse niyetin,keder en hızlı binektir.Yol dediğin;hem kendinle hem yolla savaş. Elemler azık olur sana artık, sabır yoldaş...

  Birden huzur belirdi içimde; duymak isteyene,cevap her yerde...

   Yara ayaklarımda ama sızı daha derinde, dermanı sende.

   Anladım, nihayetinde:

   Aslında, hepsi rüya,hepsi yalandı.

Yalın ayak çıktığım yolda, yaralarım değil, topladıklarım bana kalandı.

  Ve...

  Bu sonlu rüyada,bütün dönüşler sanaydı...