Seviyorumlu cümlelerimizle başlayıp,  sevmiştimle biten cümlelerimiz. Hiç sevmemiştimler. An'a bıraktığımız anılarımız. Beyazı kara yapan, yüreği yara yapan sözlerimiz. Kısa bir sevdaya uzun bir veda yapan biz, Bir gün gideceğine inanmıyoruz kimsenin. Oysa ki  her an gidecekmiş gibi sevmek değil mi bize  daha az acı verecek olan?Can yücelin de dediği gibi; Hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi... 

Hem de hep senin kalacakmış gibi... 

Hayat kısa. Kısa olan bu dünya,  alınan bu nefes bile bizim değil. Uyduğumuz nefsimiz hakim olamadığımız heveslerimiz. Sonrası mı ?Kaybolan nefeslerimiz. . Ne olursa olsun ne KADAR olursa olsun. Ne KADAR olduğu değil; Ne KADER olduğu önemli. Çünkü her şey Kader'den. Her şeye rağmen güzel şarkılar söyledik,  güzel şiirler öğrendik. Güzel bir nakaratı dilimize doladık. Bir gün,  bir Nazım hikmet şiirinde,  o vurucu söze tutundurduk; Bize tutunmayanı.  Bazen Cemal Süreya'nın o aşk dizelerine benzettik bize aşık olmayanı. Ama her anın bir anısı oldu. Her gülüşün bir çöküşü. Bir korku filmi izledik sevdiğimizle, sevmeyenimizdi belkide...  Sarılmak istedik,  dört elle. Korktuğumuzdan değildi de bize battaniye olma ihtimali içimizde bir şömine yaktırırdı hep. "Mutlu edemeyeceksen meşgul de etmeyeceksin" demiş Özdemir Asaf. Ziyadesiyle meşgul edildik. 

Bir gün kalbinize aldığınızı kalbinizden atarken o atan kalp atışı işte öldürmüyor insanı. Ama öldürmeyen acı da sizi güçlendiriyor. Güçlü olmak bu anda mutlu etmiyor insanı. Bazen "güçlü olacak kadar sarsmasaydı bu dünya beni" diyorsun. 

Yanlış da olsa yaşadık bazı şeyleri. Yaşatanda YARAdandir dedik kapattik YARAyı içimizde. 

O acıyı bir gülüşe pasladık hep. Gülerken kendimizden geçtik. Ama geçtiğimiz yerden kaldığımız yere gelirken,  yoktu bıraktıklarımız ya da bırakıldıklarımız. Oysa ki Cemal Süreya bunun için mi yazmıştı Sevda Sözleri'ni? Bu yüzden mi Nazım Hikmet'in Piraye'ye aşkı bu kadar dillenmişti? Yazmak kalemden değildi zaten; Yazmak yürektendi. Kalpten gelmeyince elden de bir şey gelmiyor. Kalbe atılan her şey bi hayli ölüm hissi. "Dim"li cumlelerimle bitiriyorum şimdi de. Hislerime şimdi güvendim. Anladım. Gördüm. Ben aslında artık büyüdüm.