Konuşmuyorum.
"Neden böylesin?" diyorlar. Gülüyorum. "Hayat bu kadar acı ile boğuşurken nasıl gülebiliyorsun?" diye soruyorlar 

Yine gülüyorum, derdim yok sanıyorlar.

Konuşmuyorum.
Yalnızım sanıyorlar, üzülüyorlar benim için. Çabalıyorlar sanki hayat onlarınmış gibi... Kimse sebebini sormaya dahii cesaret edemezken sonuca odaklı bir test sorusu gibi şıklar arasında gidip geliyorlar ümitsiz ve korkarak.

Bir ses geliyor uzaktan.
"Bir derdin mi var?" diyorlar. Derin bir nefes alıyorum. Bu sefer beni anlayan biri çıktı diyerek mutlu oluyorum.Tüm insanlar aynı değilmiş bizi anlayan birileri çıktı diyorum kendimce, elinde tuttuğu balonu gökyüzüne savuşturan mutlu bir çocuk gibi...

Konuşuyorum. İçimdeki tüm dertlerle beraber hüzünlerimi de kibirimi ve yaşanmışlıklarımı ortaya dökerek. 
"Boşver" diyor umutla dinlediğim o ses. Baştan salarak, önemsiz ve sıradanlaştırarak.

Konuşmuyorum.
Yalnızım sanıyorlar üzülüyorlar benim için. Gülüyorum, sonraları deli diyorlar.

Anlamak için çabalıyor insanlar ama kimse dinlemiyor. Ağaçları seviyorlar ama kimse ağaç dikmiyor, herkes kitapları seviyor ama satın almıyor. 

Neyse diyorum.
Konuşmuyorum. Aptal sanıyorlar.
Hayır yalnızım... Hepsi bu.