Ölüm kanlı ve yumuşak elleriyle,

Üflüyor nefesini kirli

Kirli suratına bir sokak çocuğunun.

Sokaklar en büyük sırdaşıydı.

Çıkmaz sokaklar en sıcak yuvasıydı.

Ayrılıklar hüzünlü olurdu.

Sahi hüzünlü müdür ayrılıklar?

Üzerine acının timsali damlarken

Yağmur yağmıyor,

Bulutlar ağlıyordu belli ki.

Belli ki çocuk gidiciydi.

Belki de  bulutlara tutunulabilirdi.

Sahi tutunulabilir mi bulutlara?

Çocuk maviydi.

Gökyüzü kirli..

Yağmur ağladı hışımla,

Ki bardaktan boşanırcasına

Çocuğun üstüne aktı yaşları..

Tutamadı,tutmadı.

Ah bir kasvetli kış sabahı

Çocuk maviydi.

Gökyüzü kirli miydi,

Sahi?