Nasıl unutur insan kendi için yaşamayı? Kendi hayatında neden hep köşe kapmaca oynar? 

Bizim doğrumuz da yanlışımız da başkalarının derdi olmuşsa bu mümkün. İnsanlar  ''İnsan doğar, büyür ve ölür'' ilkesini benimsemiştir. Herkes ölmek için yaşlanmayı bekler. Ölmek için yaşlanmayı beklemek ne kadar doğrudur? Bir saniye sonra bile neler olacağını kestiremeyiz. Zaman geçerken de o, bu ne der diye düşünür dururuz ama yaptığımız bir yanlışın, bir doğrunun beş dakika sonrasında hayatta ne getirisi olduğunu bilemeyiz. 

O yüzden bir şeyler yaparken yaptıklarımızın elalem ne der düşüncesiyle değil, Allah rızası için olduğunu hep benimseyelim. Derler ya insanolu kuş misali. Bir gün bu dünyadan göçerken yanımızda doğrularımızla çıkalım Allah'ın huzuruna...

Unutmayalım...

Elalem hep bir şeyler der. Biz bu dünya için iyi şeyler yaptıkça Allah da bizden razı olmuşsa kime ne?