Hepimiz, feda etmek için varız aslında. Fedakar olmak için. Bir gün bitecek olan bu hayata, bitmeyen güzellikler bırakmak için varız. "Uğruna fedakârlık yapmadığın sevgiyi, yüreğinde taşıyıp da kendine yük etme!" demiş Can Yücel. Sevgi fedakârlık işidir. Feda edebilme işidir. Gülü sevdiğimiz için dikenine göz yumduğumuz kadar fedakârız. Kendi mutluluğumuzu başkasının mutluluğu saydığımız sürece fedakârız. Bir köpeğin tokluğunu, yeri geldiğinde kendi tokluğundan önce gördüğünde; mutlu olmayı değil, mutlu etmeyi sevdiğimizde fedakârız. 

Ruhu duymadan birine yeni bir ruh olmak fedakârlık. Tek böbrekle yaşamayı başkasıyla paylaşmak için kabul etmek fedakârlık. Sadece bir insanı hayatın boyunca sevip, hayatını feda etmek; fedakârlık. Fedakârlık dile düştüğü zaman gönülden geçenlerde eyleme düşüyor. Fedakarlık denince insanın bütün bedenini sarıyor güzellikler. 

"Fedakarlık ne demek?" diye düşündüğümde tek cevap şu oluyor: Fedakarlık, kendi mutluluğunun, menfaatinin önüne başkalarınınkini koyabilmek. Fedakarlık, güzel insan olabilmek... Fedakarlık, ben değil, sen olmak. Biz değil, siz. Tek dilim ekmeği kardeşine verip ''Tokum ben demek’’. Ölümle burun buruna olan birini hayatın pahasına kurtarmak. Rekabetin içinde mücadeleden vazgeçmesini bilmek, zor duruma koşmak... 

Fedakarlık; birine yardım etmek, iyilik yapmak demek değil. Fedakarlık kendinden ödün verebilmek... Öyleyse bu dünyanın en fedakarları 4 kişilik ailede, 3 dilim olan pastaya ‘’Ben zaten pasta sevmem’’ diyen anneler değil mi? Sadece bizim büyümemiz, bizim güzel yetişmemiz için gecenin, gündüzün ayrımını yapamayan babalar değil mi? "Meyvelerin doğması için, bütün çiçekler soIar." demiş. Van Goethe. Tıpkı  "Bir hilal uğruna Ya Rab ne güneşler batıyor." diyen Mehmet Akif gibi. Yani annesi, babası, çocuğunu; Vatan olarak görüp: VATAN UĞRUNA CAN FEDA! Sözünü kendine ilke edinen askerler değil mi? Ya da onların Başkomutanı, canını vatan bilen Mustafa Kemal Atatürk değil mi? Daha da gerilere gidersek bize bu kelimeyi hayatıyla, yaşama tarzıyla öğreten Peygamberimiz değil mi?

Birgün son bulacak bu sonbahar yolunda, yolu ilkbahar yapacak bizim fedakarlıklarımız aslında. Feda etmeliyiz ki bir şeyleri veda etmeyelim güzel hislerimize. Çünkü hayat sadece kendimiz için yaşanmayacak kadar anlamlı. Anlamlı olan bu hayatın her anlamı öznesi biz olan insanlarız. Aslında hepimiz geleceğin annesi, babası olacağımız için fedakarız.