Hayat herkes için zor mudur acaba?

Yoksa sadece bana mı garezi?

Dertlerden dolayı oldum afazi

İnsanlara karşı tavrım hep yabani.

Sanmayın ben hep böyleydim

Eskiden çocuklar gibi şendim

Hayatın gerçekleri çıkınca karşıma

Gerçek dünya şimdi çıktı karşıma.

Tozpembe hayatım artık mazi

Geride bıraktım neşeyi, sevinci

Yok artık gerçek dünyayla aramda perde

Şimdi baş başayım; dertle kederle.

Her zaman umut vardır derler

Umut bu adamı terk edeli çok oldu

Kapandı yardım beklediğim yollar

Dostlarım elimden tutmaz oldu.

Köşeye sıkışmış tavşan misali

Bir beklentim kalmadı hayattan

Korkularım bir pençe gibi

Sarıyor etrafımı dört bir yandan.

Bazen dalıp gidiyorum uzaklara

Güzel günlerim geliyor aklıma

Hür olduğum, özgür olduğum

Güvercinler gibi gezip tozduğum.

Eski özgürlüğüm geride kaldı

Sanmayın beni kapattılar bir yere

Bedenim özgür ve hürdür ama

Gönlüm ve ruhum kapalı kafeste.

Görünmeyen duvarlar, parmaklıklar var

Kaçamıyorum ki hiçbir yere

Biliyorum kaçsam da ileride,

Beni bekleyen gardiyanlar var.

Kulağımın dibinde nefes soluğu

Fısıltıyla çağırıyor beni yanına

Gözümün ucunda sis bulutu

Seçemediğim varlıklar bakıyorlar bana.

İnsanları tanımak çok zormuş

Anlayamıyorum olanları

Her şeyin ilacı meğer zamanmış

Zamanla dostların olur yabancı.