En çok da tövbe etmekmiş sevmek,

 Hele ki kıyama durupta Estağfirullah demek.

 Fakat zormuş kabul olur mu diye düşünmek,

 Ardından mağdurcasına secdeye eğilmek.

 Düşüncelerim çekerken beni hesaba,

 Sordum azap içinde kıvranan vicdanıma;

 Sona ramak kala asıldım tepeden bir kancaya,

 Derken anladım sığınmak gerekirmiş Rahman'a.

 Göremedim kör olmuşken iki gözüm,

 Meczup misali çıktı ağızdan her sözüm.

 Gafletteymiş meğer bihabermis özüm,

 Sevmekten yana hüküm giydi şu ömrüm.

 Şimdi sığınıyorum Rabbim tüm kalbimle sana,

 Mabed dedim artık hapsoldugum zindana.

 Allahu Ekber deyip durdum tekrar kıyama,

 Isterim merhamet et şu günahkar kuluna...