Bilmediği duyguyu kavramaya çalışırken, bunu tek bildiğim duyguyu kullanarak açıklamaya çalışmam ne büyük bi çaresizlik. Birilerinin yanında kalarak yanından gitmek, eski acıları yenileriyle değiş tokuş ederek bitirmeye çalışmak, kısmen doğru olan yalanlara mı yoksa yalan olan doğrulara mı inanacağımı bilmeden, bardağın hangi tarafına bakacağıma karar veremeden ikisine de kısmen inanarak yaşamak.. Bunlar beni işte yaşayan bir ölüye dönüştüren.

Daha kaybolmadan bulunmanın şaşkınlığını yaşarken, ezberlenmeden unutulmanın vicdansızlığında boğuluyorum sanki. Neden bu hisse kapıldığımı bilmiyorum. Aslında unutulan insan yoktur, hatırlanma gereği sonralara bırkılmış insanlar vardır bunu biliyorum. Ama yine de keşke diyorum işte bazen...