Karpuz gibidir dediler

İnsan eti yediler,

Onların hazinesi kalıp yaftalardı.

Halbuki meyvelerin en ağırıydı o, ah ahmaklar.

Kilit vurmazdı anahtar gözüne.

Fırtına çıkmaz diye düşünürdü.

Kapısı aralık olan ocağa şubatlar uğradı.

Sonra kar yağdı üzerine duvardaki atlas halıların.

Anadolu dokurdu onları.

Uzaklaşan ayak sesleri vardı birkaç çift, dikkat kesildi.

Yabancı değildi gidenler.

Koridorda bavul izleri…

Ekmek vardı, aş vardı, dava vardı.

Midesi, zihni ve kalbi oyuktu onların anladı.

Helal lokma, helal fikir, helal mücadele doyurmazdı.

Kim anlardı ki alnını toprağa öptürenlerin halinden.

İnsanın güvenebileceği tek barınak oydu, biliyordu.

Ses etmedi,

Gittiler.