İnsanlar...

Yüzleri peçeli ve elleri silahlı insanlar.

Toprak kara, hava bulanık,

Aşka nifak sokan onca münafık.

Yine de seyirdeyim penceremin köşesinde

Ve meraktayım bu birincilik kimde? 

Her gönülde yatıyor bir telaş,

Bitmeyecek sanki gözlerde ki yaş.

Soytarı bir yalnızlıktan hüküm giyenler,

Gülen gözleri ağlatmaya meylederler.

Nedendir bu ızdırap diye düşünürken,

Bir ses duydum lakin çok derinden.

Üstü başı sefil bir münafık,

Tam karşımda dikiliyormuş artık!

Heh işte akıyor gözlerimden yaş,

Benimde gönlümde oluştu bir telaş.

İnsanlar...

Yüzleri peçeli ve elleri silahlı insanlar.

Aşkı bilmeyen, Aşık olamayan,

Mutluluğa çomak sokan,

Sevdanın yokluğuyla yoğrulmuş namert insanlar...