Kanatan dünlerin hatırı düşüyor aklıma

Ve mertebesi hiçlik olan çocukluğum.

En çok da sabah uykum

Belki de gece korkum.

Kırık tebessümler canlanıyor gözümde,

Küçük bir kızçe annesinin göğsünde.

Ermese de aklı büyüklerin işine,

İlişmişti gözüne o yırtık perde.

Hiçliğin ısrarına maruz kalsa da,

Etmişti çocukluğunu çoktan Feda.

Yüreği dağlayan o yokluğa karşı,

Ufacık ellerini koskocaman açtı.

Dünden kalma bir maziyim şimdi,

Hâlâ annesinin göğsündeki kızçeyim.

Sancılardan arta kalan en sade

Ya da en süslü cümleyim...